Legnica - Oficjalny Portal Miasta

      W sierpniu 2009 roku była to archeologiczna sensacja. Podczas prac rewitalizacyjnych na płycie legnickiego Rynku, w sąsiedztwie Kamieniczek Śledziowych, ekipy remontowo-budowlane natrafiły na starą studnię. Sprawujący nadzór konserwatorski i archeologiczny nad pracami Romuald Piwko stwierdził, że to niespodziewane znalezisko pochodzi z XVII wieku. Studnia ma około 6 metrów głębokości i jest cembrowana łupkiem bazaltowym.
    Prezydent Legnicy uznał, że ten nieobecny w żadnej dokumentacji obiekt powinien stać się cenną atrakcją Rynku, należy zatem nadać mu odpowiednią, zewnętrzną formę architektoniczną i udostępnić mieszkańcom oraz turystom.
    Sprawą zajęli się projektanci, którzy przedstawili Prezydentowi swój pomysł. Architekt Gabriela Zając-Kowalczyk i artysta rzeźbiarz Grzegorz Niemyski zaproponowali, w uzgodnieniu z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, aby zewnętrzna obudowa studni miała charakter nowoczesny i została wyrzeźbiona z jednej bryły granitu albo bazaltu. Nie zapadła jeszcze decyzja, co do koloru kamienia. Zewnętrzna studnia ma mieć kształt wielościanu nieregularnego, o każdym rogu na innej wysokości (od 30 do 145 cm). Pod jej najwyższym narożnikiem, w posadzce Rynku pod szkłem umieszczony będzie reflektor podświetlający studnię.
Wedle legnickiej legendy, przed 300 laty pewien bogaty, a przy tym rozrzutny Węgier, rozsypywał na Rynku złote floreny. Na szczęście. Dlatego przy studni zostanie wbudowany w kamienną posadzkę wizerunek legnickiego złotego florena, wykonany z brązu.
Projektanci nazwali swój projekt „studnią zakochanych”. Mają bowiem nadzieję, że młode pary po wyjściu z Urzędu Stanu Cywilnego będą zaglądać w głąb studni, aby umocnić swój związek. Może powstanie w ten sposób nowa legnicka legenda o miłości , florenie i studni…