Dobiega końca tegoroczny etap renowacji wieży św. Jadwigi. Legnicki depozyt w kuli wieńczącej wieżę
Renowacja wieży świętej Jadwigi na Zamku Piastowskim w Legnicy rozpoczęła się w kwietniu tego roku. Wykonawcą inwestycji jest wyłoniona w drodze przetargu firma pana Wita Podczerwińskiego Konserwacja Dzieł Sztuki „Antiqa" z Jawornika koło Myślenic. Pełny zakres prac renowacyjnych wykonany zostanie do września 2013 roku. Ich wartość wynosi łącznie 1.025.057,16 zł. Przedsięwzięcie uzyskało dofinansowanie od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w wysokości 200 tys. zł. Kolejne 200 tysięcy to dofinansowanie z Urzędu Marszałkowskiego. Pozostałe środki pochodzą z budżetu miasta.
Zaplanowane na bieżący rok prace remontowe dobiegają już końca. Gotowy jest dach wieży pokryty ceramiczną dachówką „mnich-mniszka". Mury zostały osuszone, odsolone i oczyszczone. Wymieniono rynny i rury spustowe, a także stolarkę okienną i drzwiową. Naprawione są ściany, posadzka i inne elementy galeryjki, odnowione zostały elementy kamieniarki z piaskowca. Dalsze etapy remontu (lata 2012-2013) dotyczą m. in. elewacji niższych partii wieży, robót elektrycznych, ale przede wszystkim - renowacji słynnej Zielonej Komnaty z jej wspaniałymi malowidłami ściennymi.
Jak nakazuje tradycja, budowniczowie wznoszący czy remontujący wieże umieszczają w wieńczących je kulach różne pamiątkowe obiekty. Nie inaczej było i w tym przypadku. W szczytowej kuli, wykonanej z miedzi na konstrukcji drewnianej, umieszczone zostały (24 października 2011 r.) dokumenty i przedmioty związane ze współczesną Legnicą, które dla przyszłych pokoleń staną się artefaktami. Wśród nich znalazły się: posłanie Prezydenta Legnicy, projekt budowlany renowacji, monety obiegowe, dwuzłotówka z 2006 roku z wizerunkiem Zamku Piastowskiego, złoty floren legnicki z 2008 roku, okolicznościowy medal wybity na stulecie Ratusza.
Wieża Świętej Jadwigi na legnickim zamku należy do najstarszych zabytków naszego miasta i całego Śląska. Jej budowę rozpoczęto jeszcze w czasach księcia Henryka Brodatego, męża patronki wieży, ostatecznie ukończono zaś w początkach XV wieku, za rządów Ludwika II. Wówczas zapewne odnowiono komnatę stanowiącą najwyższą kondygnację starej wieży, a którą już wtedy tradycja określała jako „stare mieszkanie św. Jadwigi". Dalszych zmian w wystroju komnaty dokonał prawnuk Ludwika II, książę Fryderyk.
Nawiązując do charakterystycznych dla okresu przejściowego od gotyku do renesansu tzw. „zielonych komnat" kazał książę pokryć całą salę iluzjonistycznym malowidłem przedstawiającym splątane, bujne gałęzie, liście akantu i duże, nieco przestylizowane, pierwotnie różowe kwiaty. Malowidło zajmowało całą komnatę, łącznie ze sklepieniem oraz rozglifieniami okien, by stwarzać wrażenie wnętrza altanki czy też Ogrodu Zamkniętego (hortus conclusus) o bogatej rajskiej symbolice.
Rajski ogród stanowi oprawę dla drugiego głównego wątku polichromii: pocztu Dobrych Bohaterów, najsławniejszych i najdzielniejszych rycerzy wszystkich czasów, którzy stanowili wówczas niezachwiany wzór szlachetności, sprawiedliwości, honoru i męstwa.
Wieża Świętej Jadwigi to średniowieczny obiekt zabytkowy, znajdujący się pod ochroną konserwatorską. Zlokalizowana jest w południowo-zachodnim narożniku Zamku Piastowskiego w Legnicy. Jej dolna część ma kształt walca zwieńczonego galeryjką z blankowaniem wywiniętym przed lico w swej górnej części. Wieńczy ją ośmiokątny hełm o konstrukcji drewnianej, zakończony szpicem i gałką z blachy miedzianej.
Wieża jest wykonana z cegły licowej (w dolnej jej części występuje XIX-wieczne płaszczowanie). Wsporniki galeryjki, nakrywy, blankowanie i częściowo obramienie otworów, a także gzymsy wykonano z piaskowca. Hełm kryty jest dachówką typu „mnich-mniszka". Z pierwotnej wieży zachowały się jedynie mury, sklepienie „Zielonej Komnaty" z cennymi polichromiami (pochodzącymi z ok. 1500 roku) oraz w znacznej części kamieniarka. Pozostałe elementy pochodzą z odbudowy przeprowadzonej w latach 60 i 70 ubiegłego wieku (wg projektu arch. Jerzego Rozpędowskiego). Wieża Świętej Jadwigi, jako część Zamku Piastowskiego, została wpisana do rejestru zabytków już w 1949 roku.
(Wykorzystano fragmenty artykułu Stanisława Jujeczki pt. „Zapomniana komnata" zamieszczonego w WERSJI, w styczniu 2001 roku.)
